Rekha Patel ‘Vinodini’

લજ્જા ઓથે છુપાઈ રહી અમીનેષ તાકતી બારી, હર્ષ શોકની ઝાલર, સ્નેહના પડદે સજતી બારી

સુક્કો ભઠ્ઠ આ કિનારો રેતાળે પડ્યો અહી ઘૂઘવાતો દરિયો વહેતો કોણ માનશે

એ શબ્દો સાથ ખંજર ક્યાં જરૂરી હોય છે અમથું હ્રદય વ્હેરાય છે ચુપીની વાપરો તલવાર ને માણસ હદયથી વેતરાતો જાય છે

એ પહેલા તો મને કોઈ ફૂલની ઉપમા આપે છે પછી દિલને ઉપવન બનતું એ રોકવા આવે છે

હોળીમાં બાળી નાખો ઝઘડાઓની સાથે સઘળા વેર સ્નેહે સૌને સાંકળતી વેલી થઇ જો આવી ધૂળૅટી

ઈ આંખોમા વસે તો ઠેઠ હૈયે વસવું જરૂરી છે પ્રેમ સાચો હોય મનમાં,કાચ જેવું હસવું જરૂરી છે

જેને મળવું ગમેને પછી મહી ભળવું ગમે એ કમળમાં ઘેરાતા ભ્રમરની ઘાત લખું

છે ઉત્સવ સમી આ જીંદગી ચાલ ઉજાણીએ ઉજવતાં જઈએ

આભેથી વરસ્યો વરસાદ તે તું , ફુલ માંથી મીઠો રસ ઝરતી હું.

બાકી રહી છે તરસ મારી આટલાં વરસાદ માં એ દેશની મીટ્ટી મહી લપટી પડયો વરસાદ થૈ

મારા સજનના દેશમાં મારી ખબર દઈ આવજે પરદેશમાં વિરહે ઘણો લપટી પડયો વરસાદ થૈ

એકાંતમાં એકલતા છે સાચો સાથી આનાથી કઈ મોટી વાત માનું માઠી.