એ ઝાડ,
આખું લીલું હતું.
ખાલી ડાળ બટકી.
કોણ જાણે ત્યાં શું થયું,
ને, કેટલાની જાન અટકી.
મહી બંધાએલો માળો તુટ્યો,
પાંદડાઓની આવી પડતી.
ચોતરફ ખળભળાટ મચ્યો.
એ ઝાડ,
ચુપ હતું, કંઠે ડૂમો હતો.
એને માથે ભાર હતો,
હજુય ડાળો લટકતી હતી.
કેટલાંય માળા બાકી હતા.
ના નમી શક્યું ના તૂટી શક્યું.
એ ઝાડ ,
હજુય સ્થિતપ્રજ્ઞ હતું. 😶

~ રેખા પટેલ ‘વિનોદિની’