Sunday Story Tales

નાસ્તો પીરસી રહેલ પૂર્વાનો હાથ અચાનકથી અટકી ગયો. આકાશ હજી પણ આગળ બોલ્યે જઈ રહ્યો હતો, ‘એન્ડ ગેસ વોટ, અમને બધી જ વસ્તુ વિરોધી પસંદ આવતી પણ બે જ વસ્તુ અમને એક જેવી ગમી, એક તો ચા, અને બીજી…’

  ‘મારી ખામીઓની વાત માત્ર મને જ કરજો, મારી બીજી કોઈ શાખા નથી !’ – વોટ્સઅપના આ ફોરવર્ડને મેં અંગત રીતે કંઈક વધારે પડતું જ સીરીયસલી લઈ લીધું છે. અને માટે મને મારી ખૂબીઓ કરતાં મારી ખામીઓની વધારે ખબર છે.

ત્યાંના દરેક વૃક્ષની છાંય, ડાળીઓ પરથી ખરીને પડી ગયેલા એ સુકાયેલા પાંદડા, અને એમની મુલાકાતોમાં સમય પસાર કરવાનું માધ્યમ બની ચૂંટાતી રહેતી એ ઘાસની નાની કુંપળો, જે દરેક તેમના પ્રણયની હરએક ક્ષણના સાક્ષી હતા !

પછી તો હું, તારા ભાઈ, આ તારો ભાઈબંધ, બધાએ જ દોટ મુકી હોસ્પિટલ તરફ. અને સદનસીબે એ જ હોસ્પિટલ હતી જ્યાં તારી ભાભી નર્સની જોબ કરે છે. એની ડ્યુટી આવી અને એણે જે તે ડોક્ટર સાથે સલાહ-મસલતો કરી લીધી. અને ડોકટરે પણ સ્ટાફના પરિવારનું પેશન્ટ હોવાથી વિશેષ કાળજી લીધી.

પોતાની ચેતવણીભરી વિનંતી પૂરી થયા બાદ ભાએ પોતાના ખર્ચે વસાવેલા સ્પીકરો પર દેશી ગીતો વગાડવા શરુ કર્યા. લો વોઈસ પર વાગતા ગીતો અને ભાનો જામતો મિજાજ ગાડીને સારી એવી રફતાર આપી રહ્યા હતા.

મંદિરે- આવું છું એ પણ પોતાના પેટના સ્વાર્થ ખાતર ! બાકી આ મંદિરનો ઓટલો પણ તમે ક્યાં ચડવા દદયો છો ! અને રહી વાત ભીખ માંગવાની, તો હવે બીજું કંઈ કરવાની હિંમત નથી રહી. જે દિવસે પહેલી વખત ભીખ માંગી હતી એ જ દિવસે મારામાં હું મરી પરવાર્યો હતો.

નીરવે બીજો કોલ અટેન્ડ કર્યો… ત્રીજો… ચોથો… પાંચમો… અને એ ક્રમ આગળ ચાલતો ગયો. નિરવના બે કલાકના આ શોની ખાસિયત એ હતી કે કોલર જે પણ ગીત કહે એ વગાડવામાં આવતું. અને એ જ કારણે એ બે કલાકમાં કન્ટેમ્પરી હીટ સોંગ્સની સાથે રેટ્રો સોંગ્સ પણ વાગતા.

સાંજે એન.જી.ઓ. ને લગતું કામ પતાવીને પાછી ફરી ત્યારે મારા આશ્ચર્ય વચ્ચે ગામના પાદરે જ લોકટોળું ઉમટ્યું હતું. અને એ જોઈ મેં એ તરફ પોતાની દિશા બદલી. થોડુંક નજીક જતાં ટોળાનીવચ્ચેથી સ્ત્રી અને પુરુષોના જાતજાતના અવાજ કાને પડવા માંડ્યા,

હું પત્નીને છોડીને ફરીથી બાગમાં આવ્યો અને ઝાડ પાસે નાનકડો ખાડો કરી એ પાંદડું તેમાં મુક્યું. અને ખાડો પૂરી ઊપરથી થોડુંક પાણી નાંખ્યું. અને જાણે એમની સાથે વાતો કરી શકતો હોઉં એમ બોલ્યો, “આ ભીનાશ થકી તમને એકરસ થવામાં સરળતા રહેશે !”

આજના આધુનિક જમાનામાં મારું આવું ગામઠી નામ… બુલબુલ !! અરે તમારે નામ રાખવું જ હતું તો કંઇક સારું રાખી લેતા… આવું નામ…!? આવા નામ હવે માત્ર ભોજપુરી ફિલ્મોમાં જ સાંભળવા મળે છે… અને….

એ દિવસે મમ્મીની આંખમાં મારા માટે જે તિરસ્કાર જોયો હતો, બસ એ જ ક્ષણે હું તો મરી પરવાર્યો હતો ! આ ફાંસી તો માત્ર મારા દેહને મુક્ત કરવા થતી એક પ્રક્રિયા માત્ર છે, બાકી હું તો ક્યારનોય મારા પોતાના જ શરીરમાં દફન થઇ ચુક્યો છું !

આ એકનો એક પ્રશ્ન રૂપલી છેલ્લા ત્રણેક દિવસથી વખત જોઇને સુરાને પૂછી લેતી. અને હમણાં અડધી રાત્રે પણ એના એ પ્રશ્નમાં છુપાયેલી આશાનું કિરણપુંજ સુરાને પણ નિરાશાના મધદરિયે આશાનું તાંતણું આપી ગયું…

લગભગ અડધા કલાકનો સમય લીધા બાદ હું નીચે કીટલી પર આવ્યો. અને પાછળ ઢંકાયેલી ટપાલપેટીમાં મારો કાગળ સરકાવ્યો. અને અમસ્તા જ રસ્તાની પેલી તરફના મારી રૂમ તરફ પણ નજર કરી લીધી, કે આ પેટી મને આટલા દિવસ સુધી દેખાઈ શાથી નહીં ! અને એનું કારણ હતું આ કીટલીવાળા દ્વારા મુકાતો નકામો સરસામાન…

હા. ભણવા પણ જાય છે હવે તો. અને તારા ભાભી પણ મજામાં છે. ક્યારેક ઘરે પણ આવ, તો રૂબરૂ મુલાકાત પણ કરાવું.”, મેં કહ્યું. પણ મને મારો જ અવાજ બોદો લાગ્યો. એમાં આગ્રહનો રણકાર નહોતો, કે નહોતી આવકારની ભાવના !

જ્યાં મને ઉભા થઈને પલંગમાં પડવાનો પણ કંટાળો આવતો હોય ત્યાં હું એમની તરફ આંખ પણ શાનો ઊંચકવાનો હતો ! ભલેને એ બધા એમની લાવારીઓ માંડયે રાખતા. પણ આ કાનને એમના કટાક્ષ સાંભળતા શાથી અટકાવવા !?

  …અને મેં લંડનથી ઇન્ડિયા આવવાની આજની તારીખની છેલ્લી ફ્લાઈટ પકડી. અને એ સાથે જ લંડનને લગભગ હંમેશા માટે પોતાના જીવનમાંથી વિદાય આપી…

“સર, જાણું છું, આવું નામ તમારી માટે એક કુતુહલથી કમ નથી ! પણ એની એક આખી અલગ કહાની છે. અને હાલ આપણે ઈન્ટરવ્યું પર ધ્યાન આપીએ એ જ આપણી પ્રાથમિકતા હોવી જોઈએ…

આમ તો અમે વાતો જ કરતા, અને ક્યારેક ચર્ચાઓ પણ ! હા, વાતો અને ચર્ચાઓમાં ફેર છે… ચર્ચામાં ‘કોણ ઊંચું કે સાચું’ એ સાબિત કરવાની ઉત્સુકતા હોય છે, જયારે વાતો એ નીર્મેળ હોય છે !

અને એક ક્ષણ માટે એ ઘર જાણે સમયના વ્હેણમાં વ્હેવવાનું ભૂલી ચુક્યું હોય એમ સમય થંભી ચુક્યો હતો. પણ બેમાંના એક ધાડપાડુએ પોતાને સમયના એ થંભેલા ચક્રમાંથી છોડાવી, હરિયાને આંગળીથી ઈશારત કરી દરવાજો બંધ કરી દેવા જણાવ્યું…