Short Novel

શરૂઆતમાં એક નાનકડી ઓરડી જેવી જગ્યામાં બધાને દાખલ કરવામાં આવ્યા, જ્યાં માત્ર દાખલ થવાનો દરવાજો જ એક માત્ર પ્રકાશનો સ્ત્રોત હતો, અને એ પણ બંધ કરી દેતા આજુબાજુ બધે ભયંકર અંધારું છવાઈ ગયું. ‘અરે લાઈટ કરો, મને બીક લાગે છે…’ નીખીલ બોલ્યો.

‘આને કેટલી વાર કીધેલું છે, બસ લાવે તાણ હોર્ન ના માર, અહીં ઊંઘ તો બગડે જ છે, પણ મુઆ ઢોર પણ ડરી જાય છે. મુ તો કુ, ઘર આખું જ બસમાં ગોઠવીને ઉપડી પડો ક્યાંક. તે શાંતિથી જીવાય આજુબાજુ વાળાઓથી…!’

ક્યાં અમદાવાદથી આ ટ્રીપ ઉપડી હતી, અને ક્યાં તબેલા સામે આવીને એમને રાત કાઢી રહી છે…! આવું કઈ તો આમણે સ્વપ્નેય નહી વિચાર્યું હોય…! અને હવે તો બસ સવાર પડવાની રાહ જોવાઈ રહી હતી…!

યુદ્ધ મેદાન તરીકે આ રિસોર્ટ…! (આજે આ જગ્યાનું કલ્યાણ પલટન ના હાથે થવાનું જ લખ્યું છે…!) અને બાકી રહેલા ત્રણેય નંગ જીમ બહાર આવી, છુપી રીતે સામે ચાલતી ઘટનાઓ જોઈ રહ્યા હતા. પણ એમને કોઈનો અવાજ સાંભળતો ન હતો…!

નીખીલ તો પાછો રેસ્ટોરન્ટમાં પંહોચી ગયો, કે આ બધા ગયા ક્યાં…? અને ત્યાં જ આનંદે એને પકડી લઇ, છોકરીઓ સામે હાજર કર્યો…! એને પણ કચવાતા મને રાખડી બંધાવી પડી અને હવે પોતે બંધાવી છે, તો બીજાને થોડી છોડશે…! એટલે વિરોધી ટીમમાં સામેલ થઇ ગયો…! અને આમ બીજો એક શહીદ થયો…!

અમારા મિસ. ડીમ્પલ થોડાક વધારે જિજ્ઞાસાવૃત્તિ ધરાવતા છે…! (થોડા ખણખોદીયા પણ કહી જ શકો…!) એટલે બોટની સાથે ઇતિહાસ પર પણ હાથ સાફ કરેલ! એમણે હમણાથી જ તેમના ઈતિહાસ વિષેનું જ્ઞાન વંહેચી, પલટન આખીને પકવવાનું શરુ કરી દીધું હતું…!

આગળ બેઠા આનંદને એક જ વાતનું ટેન્શન થતું હતું, ‘જો આ લોકોને હવે આગલા પોઈન્ટ પર મઝા ન આવી તો…? તો… તો આવી જ બન્યું મારું….!’ અને આ પલટન પણ કંઇ ઓછી થોડી હતી. બસ રાહ જ જોઇને બેઠી હતી. કે ક્યારે આનંદને એની સાત પેઢીની યાદ દેવડાવીએ એમ…!

અહીં બીજી તરફ બસમાં ધીંગામસ્તી ચાલુ થઇ ચુકી હતી. અને એ જોઈ આનંદનું બ્લડપ્રેશર હમણાંથી ઉછાળા મારતું હતું. એ ડ્રાઈવર જોડે કેબીનમાં બેઠો, એને રુટ બાબતે ચર્ચા કરી રહ્યો હતો…! પણ અમારા ધૂળધાણી કઈ એમ થોડા સીધા રહે.

‘આ ટ્રીપ તો થઇ રહી પાર હવે…!’ એ બબડ્યો. એને અંદાજ આવી ચુક્યો હતો, કે એણે જ સામે ચાલીને સાંઢને લાલ કપડું બતાવ્યું હતું. અને એ હમણાં એ અમંગલ ક્ષણને કોસી રહ્યો હતો, જે ક્ષણમા એને આવો ભયાનક વિચાર આવ્યો !

પણ એને શું ખબર કે જેમને જેમને એણે બોલાવ્યા છે એ બધા જ એક થી એક ચડિયાતા છે…! અને આ બે દિવસ એના એવા તો વીતવાના છે, કે ફરી એમની સાથે ફરવું શું, એમણે મળવાનું પણ ટાળી જશે…!

પ્રેમીઓની તો દુનિયા આખી સાંભળે છે… આઈ એમ સ્યોર આ વખતે પણ સાંભળશે જ!, ‘આટલું બોલતામાં જ એના ગળે ડૂમો બાજી આવે છે, ‘જલ્દી પાછી આવજે સિયા… તારો અર્જુન તારી રાહ જોવે છે!’, કોનફરન્સમાં હાજર દરેક ભાવુક થઈ આવે છે!

પ્રેમ સિયા પણ હશે. પણ ત્યાં તારે સહેજ પણ સ્વાર્થી નથી બનવાનું! માનું છું કે સિયા પાસે બાકીના વિસ્ફોટોની માહિતી છે, માટે એને બચાવી આપણી પ્રાયોરિટી રહેશે, પણ ફક્ત સિયાને જ બચાવવી એ આપણું લક્ષ નથી જ! તું એક નિર્દોષને બચાવીને પોતે મરી પણ જઈશ તો પણ તારા સ્વજનોને તારા મોત પર ગર્વ થશે. કારણ…

અર્જુન… શું તને હજી પણ એમ લાગે છે કે, એ તારી વાત માનશે! હવે તો કોઈ ચમત્કાર જ એની આંખો પરની એ પટ્ટી હટાવી શકશે! અને એવા ચમત્કાર તો થવાથી રહ્યા!’, કાનજીએ હતાશ થઈ નિસાસો નાખતા કહ્યું.

સુંદર, તાજગીસભર ચેહરો, ગોરો ઉજળો વાન, ચેહરાનો દરેક ખૂણો જાણે એક નજાકતથી ભરપૂર, કોતરીને બનાવેલું આરસનું શિલ્પ હોય એવા પરફેક્ટ-સુરેખ નાક, હોઠ અને હડપચી ધરાવતો ચેહરો! અને એની આંખો… એ માંજરી આંખો મૌન રહીને પણ ઘણું કહી દેવા માંગતી હોય એમ, હમણાં અર્જુનને નિષ્પલક જોઈ રહી હતી! જસ્ટ નાહીને આવી હોવાથી તેના વાળ પાણીથી ભીંજાયેલ…

‘તમે અમારા કોઈ કામના નથી. અમારા જેટલા ઊંચા કામ કરવાનું તમારું ગજું નથી! તમે કાવ્યાનો ચેહરો જોઈ લીધા બાદ એને ઓળખી જાવ તો અમારા મિશનના માર્ગમાં મોટો કાંટો સાબિત થાઓ. માટે કાલે તરત જ અમે અમારા સથીદારોની મદદ માંગી તમને ઘાયલ કરી અહીં લઇ આવ્યા!’

સિયાનું કાનજીને લાફો મારવો,અને કાનજીનું બુકાની ખેંચવું બંને ઘટના લગભગ જોડે જ બની. આખી હોટલમાંના દરેકની નજર તેમનાં પર જ સ્થિર હતી, અને ખાસ કરીને સિયા પર…!

સાહેબે ફરી એક વખત અર્જુનને જોઈ કહ્યું – ‘ખાલી ઊંઘવાનું નહીં, જોડે બુકનું પણ ધ્યાન રાખજે હો!’ લાયબ્રેરી છોડી,ચારેય જણ એક રેસ્ટોરાંમાં પ્રવેશ્યા. ‘અરે અર્જુન ભીડ તો જો, મને નથી લાગતું અહીં જલ્દી જગ્યા મળે!’

એક પ્રકરણ,બે પ્રકરણ કરતા કરતા એ એક જ સિટિંગમાં બુક પતાવી ગયો.એને પોતાને પણ આશ્ચર્ય થતું હતું કે એ આટલું બધું એક જ ઝાટકે કઇ રીતે વાંચી ગયો.અને બીજી તરફ ડર પણ લાગ્યો,સિયાએ ચોક્ક્સ મને સિગરેટ ફૂંકતા જોઈ લીધો હશે…!શું વિચારતી હશે એ માર વિશે?

એણે હજી પણ મોંઢા પર એ કપડું પહેરેલું હતું… એક્ઝેટ બુરખો તો નહોતો, પણ ચહેરો પૂરો ઢાંકી દે તેમ એણે એ કાળું કાપડ બાંધ્યું હતું… અને એની પાછળ છુપાયેલી એની માંજરી આંખો સાથે થતો અર્જુનની આંખનો અકસ્માત અર્જુનના ધબકારા વધારી દેતા હતા.

એક લેખક જયારે ‘સેલીબ્રીટી’ બની જાય છે, ત્યાર બાદ એ લેખક એ લખવા માંડે છે, જે એના વાચકો વાંચવા માંગે છે… ! પણ હું ફેમસ થયા બાદ પણ જમીન સાથે જોડાયેલો જ રહ્યો. મેં એ જ લખ્યું, જે મારે લખવું હતું, જે મારે કહેવું હતું, જે મારે vહતું… અને કદાચ એટલે જ મારી ચોથી અને…

એક લેખક જયારે ‘સેલીબ્રીટી’ બની જાય છે, ત્યાર બાદ એ લેખક એ લખવા માંડે છે, જે એના વાચકો વાંચવા માંગે છે… ! પણ હું ફેમસ થયા બાદ પણ જમીન સાથે જોડાયેલો જ રહ્યો. મેં એ જ લખ્યું, જે મારે લખવું હતું, જે મારે કહેવું હતું, જે મારે vહતું… અને કદાચ એટલે જ મારી ચોથી અને…

એક લેખક જયારે ‘સેલીબ્રીટી’ બની જાય છે, ત્યાર બાદ એ લેખક એ લખવા માંડે છે, જે એના વાચકો વાંચવા માંગે છે… ! પણ હું ફેમસ થયા બાદ પણ જમીન સાથે જોડાયેલો જ રહ્યો. મેં એ જ લખ્યું, જે મારે લખવું હતું, જે મારે કહેવું હતું, જે મારે vહતું… અને કદાચ એટલે જ મારી ચોથી અને…

એક લેખક જયારે ‘સેલીબ્રીટી’ બની જાય છે, ત્યાર બાદ એ લેખક એ લખવા માંડે છે, જે એના વાચકો વાંચવા માંગે છે… ! પણ હું ફેમસ થયા બાદ પણ જમીન સાથે જોડાયેલો જ રહ્યો. મેં એ જ લખ્યું, જે મારે લખવું હતું, જે મારે કહેવું હતું, જે મારે vહતું… અને કદાચ એટલે જ મારી ચોથી અને…

એક લેખક જયારે ‘સેલીબ્રીટી’ બની જાય છે, ત્યાર બાદ એ લેખક એ લખવા માંડે છે, જે એના વાચકો વાંચવા માંગે છે… ! પણ હું ફેમસ થયા બાદ પણ જમીન સાથે જોડાયેલો જ રહ્યો. મેં એ જ લખ્યું, જે મારે લખવું હતું, જે મારે કહેવું હતું, જે મારે vહતું… અને કદાચ એટલે જ મારી ચોથી અને…