રૂપથી મહેફિલને પુલકિત ના કરો, જ્ઞાનને એ મ જ પ્રદુષિત ના કરો.

રૂતુઓના મન બગડવા લાગ્યા, બાગના તેવર બદલવા લાગ્યા.

દયાના દરિયાના રણ થયા છે, હવે જુઓ ત્યાં દુકાન બોલે.

રાહોમાં નહિં, આંખોમાં અંધારું છે, ઘરની ઈંટો, ભિંતોમાં અંધારું છે.

આવશે હવાડામાં, જેટલું ભણતર હશે.

કહ્યું પ્રશ્નએ જઇને સરકારમાં, કિતાબોનું ભારણ ઊંચકવું નથી.

સુધારે છે ચેહરા જ્યાં ખુદની છબી, બતાવે છે એને ખતા, આઈના.

એ મને રડતી મૂકીને જઇ શકે, એક, એ છે કે તડપવાનો નથી.

મુઠ્ઠીભર ચરણો લડી રહ્યા હતા, ભાડૂતી મોઢા હસી રહ્યા હતા.

સાવ કાચો ઘડો છું માટીનો, એક શબ્દે ઉદાસ થૈ જાઉં.

ક્યારેક તૂટી જાય આ વાસણ ન કૈ’ શકાય, વિશ્વાસની આ શહેરમાં મુદ્દત ન થઈ શકી.