વરસાદી મૌસમ હતું.
ત્યાં એકલતા,
સજી ધજીને બારણે આવી,
તેણે યાદોના ટકોરા દીધા,
મેં જઈ દિલના દ્વાર ખોલ્યા.
આવ કહું તે પહેલા,
એ અંદર આવી ગઈ.
એ દુરથી આવી હતી
છતાં પણ,
બહુ રૂપાળી લાગતી હતી.
તેની લાંબી વિરહી આંખોમાં,
આખું જળાશય સ્થિર હતું.
તેના ફેલાએલી લટોમાં,
સમય ઉડતો હતો.
તેના બંધ હોઠો ઉપર
ખામોશી નું સંગીત હતું.
તેના ફેલાએલાં હાથમાં
વરસો જૂની તડપ હતી.
હું,
બારણું વાસ્યાં વિનાજ
એમાં સમાઈ ગયો.
આજ સુધી છુપાચેલું
સઘળું એળે ગયું.
દુનિયાની આંખોમાં ઝલાઈ ગયો.

~ રેખા પટેલ ‘વિનોદિની’