ચાન્દ થૈ નીકળ્યો છે, આભમાં વિહરવામા,
પણ જરાક કાચો છે, એ ગઝલ સમજવામાં.

તમ હજાર પડદામા, કર્મને છુપાવો પણ,
વાર પણ નહીં લાગે, ભેદ બ્હાર પડવામા.

સાજ પડતા દરવાજા, બંધ થૈ જતા શાને ?
કોઈ અહિયા આવે છે ચોટલી કતરવામા ?

વર્ષના દિવસ કરતાં ઉત્સવો વધારે છે,
લોક એમ મૂઝાયા, પર્વને ઉજવ્વામા.

એમને શરમ શાની ? મૂર્ખ ની રમત રમતાં,
રૈયતોને બહેકાવે, પાટલી બદલવામાં.

વાચશો તો વંચાશે, બોલશો તો બોલાશે,
કૈ જમાના લાગે છે, એક ગઝલને લખવામાં.

શું ગઝલ વખાણી મેં, ગર્વ થૈ ગયો એને !
ભૂલ એ કરી બેઠો, વાતને સમજવામા.

~ સિદ્દીક ભરૂચી