તરસ તો ઉઠી પણ મટી ના શકી,
પછી કોઈ ઈચ્છા વધી ના શકી.

જુદા ના થવાના ‘ શપથ’ લઈ ફર્યા,
ફરી એજ આંખો મળી ના શકી.

હતી લાખ અડચણ ધીરજ ના ખભે,
જરા એટલે ડગ ખસી ના શકી.

ન ખોલી શકી બંધ મુઠ્ઠી ‘ શરમ’,
નયન એટલે કૈ’ કહી ના શકી.

પવનની હતી ભૂલ સમજાઈ ગઇ,
ફરી કોઈ આંધી ઉઠી ના શકી.

~ સિદ્દીક ભરૂચી