મનડુ મારુ ભરાયુ ને પાંપણે બાંઝયા મોતી.
ચશ્મા લુછયા, ને પહેયાઁ પાછા ને હું ખાલીખમ.
ભીતર થી પડધા પડયા ને, બહાર જઇ જોતી.
અંદર આવુ ને, તો બધે સુનકાર ને હું ખાલીખમ.
ઢોલ નગારા ના અવાજો ને ઉડે રંગ ની છોળો.
કાન દઉ સાંભળવા ને, નીરવ શાંતિ ને હું ખાલીખમ.
લોકો ના ટોળા વળ્યા સૌ સ્વ મસ્તી માં ગુલતાન.
હું જઇ ભળુ ટોળે ને, ખાલી મેદાન ને હું ખાલીખમ.
‘કાજલ’ ભીતર ધુધવે દરિયા ની ભરતી ના પુર.
ઝાંકવા મથુ ને, ઓટ ની ઓટ ને હું ખાલીખમ.

~ કિરણ પિયુષ શાહ ‘કાજલ’