બહાર પવનના સુસવાટામાં
અડીખમ ઝાડ પણ ધ્રુજતા હતા.
અંદર અસંખ્ય ડુસકાઓ વચ્ચે,
પણ એ હાલતો નથી,બોલતો નથી.
આજ સુધી જેણે મારું કહી
બધું એકઠું કરી સાચવી રાખ્યું.
કામ લાગશે કહી સંઘરી રાખ્યું.
એમાનું મોટાભાગનું
વપરાય વિનાનું
એમનું એમ રહી ગયું,
ખુદનું ઘર ખુદના જણ
જેને જીવથી વધારે વહાલા કહેતો.
સઘળું અંતરિયાળ છોડી
એ જીવ
એકલો હાલી નીકળ્યો અનંતની વાટે
બહારનો બધોજ કોલાહોલ
એ નિસ્પૃહી માટે વ્યર્થ હતો.

~ રેખા પટેલ ‘વિનોદિની’