છે વર્ષો પહેલાની આ વાત સાચી, હતી એક બારી એક ઝરુખો.
બે વસતા હતા ત્યાં અલ્લડ જીવો, જ્યાં એક બારી એક ઝરુખો.

ઓચિંતા ફૂટ્યા ઉન્માદ જાણે ફૂટી પતંગિયાને બે સતરંગી પાંખ
સાવ હતા દુનિયાદારી થી બેઉ અજાણ, એક બારી એક ઝરુખો.

નાં જીભે બોલાય, ના મનથી સહ્યું જાય, સઘળું આંખોમાં વંચાય.
આંખ ને જીભ વચમાં ચાલે ખેચમતાણ, એક બારી એક ઝરુખો.

દૂરતા ખાસ્સી વચમાં નાં ચહેરે ચહેરા કળાય, બસ પડછાયા જણાય.
છતાય સામસામી સુખ સાનીઘ્યનું મણાય, એક બારી એક ઝરુખો.

જ્યાં તનનું એકત્વ શક્ય નથી સમજાય છે ત્યાં મન થી પેટ ભરાય
પણ ક્યાં કુદરતને પહોચાય, નાં સમજે એક બારી એક ઝરુખો

એક કાળ રાત્રીએ ઘેરાયો કેવો ઝંઝાવાત, સઘળું સુખ તાણી ગયો.
ખોટી પ્રતીક્ષામાં હજુય ઉભા છે, ખાલી એક બારી એક ઝરુખો

~ રેખા પટેલ ‘વિનોદિની’