આંખો વડે મારગ કરી અંતરમા તું વરતાય છે
આંધી જગતની શાંત લાગે ને ત્યાં તું છલકાય છે

જો મોરલાઓ યાદના એકાંતમા થનગન કરે
તો ઢેલ જેવા સ્વાગમાં મારા મનોરથ ગાય છે

ભવના આ ભંવરમાં ભમુ છું પ્રીત રાધાની બની
આ સાદ રાધાનો કદી ક્યા કાનને અથડાય છે

દિન-રાત તારી યાદની ગાથાને હું ગાતી રહું
આ વાંસતી મૌસમમાં યાદોની હવા પછડાય છે

ફૂલો સમયના ,કાયમી અંદર અભાવો થઇ ઉગે
ને રૂબરૂ મળવાની આશા શબ્દ થઇ ધરબાય છે

ક્યાં ચેન આવે છે મને કાવ્યો ગઝલ લખ્યા વિના
મારી ગઝલમા સ્નેહ સરિતા બેઉ કાઠે જાય છે

~ રેખા પટેલ ‘વિનોદિની’