એક શ્વાસ હતો મારી ભીતર મુજને ત્યજી ક્યાં ગયો ?
હથેળીએ દેતો છાંયડા એ આગ તપાવી ક્યાં ગયો ?
ચાર દીવાલોને ઘર બનાવ્યું રાખ્યા સહુને સાથમાં,
આયખાના બંધ ઓરડે તાળું લગાવી ક્યા ગયો ?
છોરુંઓ ના જીવન મહી આજ બોજ ભારેખમ ભર્યો,
આંસુઓ ની હેલી,પાંપણને કોરે ભરાવી ક્યાં ગયો ?
અસ્ત એ સુરજ થયો અને અંધકારના ટોળા ઉમટ્યા
જીવનના સઘળા સાર સહુને સમજાવી ક્યા ગયો?
કાલનો જીવંત ચહેરો,વેરતો કેવા સ્મિત તણાં ફૂલડાં
હાર સુખડનો વીટીને ચિત્રમાં લટકાવી ક્યા ગયો?
આંખમાં દરિયો ભરાવી એ સ્મૃતિમાં રહી ગયા
મુઠી અસ્થિનો કુંભ બે હાથોમાં પકડાવી ક્યાં ગયો?
~ રેખા પટેલ ‘વિનોદિની’
Leave a Reply