આજે એક બેનની વાત કરવાનું મન થાય છે કારણકે એ એક સ્ત્રીની વાત છે, એવી ઘણી બધી સ્ત્રીની આ વાત છે જે રોજ આ સહન કરે છે અને ચું પણ કરતી નથી કેટલું સહન કરવું જોઈએ સ્ત્રીએ? શા માટે સહન કરવું જોઈએ?
આવો, એ બેનના શબ્દોમાં જ કહું.

● અપમાન ●

આજે હું ૭૦ વર્ષની થઈ, પાછળ જોવાનું મન થયું. મારા ૭૦ વર્ષના જીવનની ફલશ્રુતિ શું…?

પપ્પાનો સ્વભાવ ખૂબજ ગરમ હતો અને તેનો લાભ મને અને મારી મમ્મીને જ મળતો. તેમના હાથમાં કેટલો દમ છે, તે હું જ વધારે જાણતી. કદાચ હું એમનું મોટું સંતાન હતી એટલે.

ક્યારેક ભાઈ પણ ટપલીદાવ કરી લેતો. એ બધાનો લાડકો હતો , એટલે એને કોઈ રોકતું નહીં. મેં એક વધારે મોકો આપ્યો મારી ઉપર હાથ સાફ કરવાનો. હું કોઈના પ્રેમમાં પડી અને ઘરમાં આભ તૂટી પડ્યું. પપ્પાને કદાચ હવે મને મારતા હાથ દુઃખતો હશે એટલે મારી ઉપર સાણસી, વેલણ, લાકડી અને ઝાડુનો ઉપયોગ થવા માંડ્યો.

પપ્પા અને ભાઈને મારી કોઈ વાત સમજવામાં રસ જ નહીં, મને મારવામાં જ રસ, એટલે મેં ભાગીને મારા પ્રિય પાત્ર સાથે લગ્ન કરી લીધાં અને પુરુષોના ત્રાસમાંથી છૂટવાનો આનંદ થયો. પણ એ આનંદ બહુ ન ટક્યો. પ્રિયપાત્રએ પણ એનો મીજાજ બતાવ્યો અને એણે પણ એનું પુરુષાતન મારી મારીને જ બતાવ્યું.

બે દિકરા હતા એના આનંદમાં આ બધું સહન થતું ગયું. પણ મારું કમનસીબ કે પિતાનો સ્વભાવ દિકરાઓમાં ઉતર્યો અને તેઓ પણ… હવે સહનશક્તિ ખૂટી ગઈ. બાપનો, ભાઈનો કે દિકરાનો સામનો ના કરી શકી. અને એ અપમાનનો બદલો સ્ત્રીને માત્ર સાધન માનતા પુરુષથી લેવાનું નક્કી કર્યું.

આજે હું પણ મારા પતિનો સામનો કરીને પુરુષને પહોંચ્યાનો આનંદ લઈ શકું છું.

શું આ મારી જીત છે…?

હા, હવે એ હાથ ઉપાડે એની સાથે જ હું એમનો હાથ મચકોડી નાંખું છું, એ મને મારે એ પહેલાં જ હું એમને મારું છું.

સ્ત્રી થઈને મારાથી આવું કરાય…?

ચાલો, ફરી ક્યારેક

મનોમન

~ પ્રફુલ્લા શાહ