દર્પણ કહે એ સારને કોરાણે મૂકજે,
ને ‘હું’ ની સારવારને કોરાણે મૂકજે.

ભોં ફાડી ને ઊગી શકે એ બીજ તારવી,
તકવાદી સૌ વિચારને કોરાણે મૂકજે.

તું ધીર છે ને સ્થિર છે, સાબિત થઇ જશે,
બસ, નામના મિનારને કોરાણે મૂકજે.

ડાળીની જેમ દ્રશ્યને તાજા જ રાખવા,
ભીતર ભર્યા નકારને કોરાણે મૂકજે.

જો લક્ષ્ય ગુલમહોરી નજર સામે હોય તો,
ઝાકળ સમા નિખારને કોરાણે મૂકજે.

હળવી ક્ષણો ય હાથવગી થઇ જશે પછી,
ખાલી હ્રદયના ભારને કોરાણે મૂકજે.

– લક્ષ્મી ડોબરિયા