ઊંઘમાંથી હું જરાં જાગું ન જાગું ને અચાનક આગ લાગે,
ને અરીસો જોંઉ તો હું ‘હું’ ન લાગું ને અચાનક આગ લાગે.

એકદમ તરસ્યા હરણ માફક, ધનુષથી છૂટતા આ તીર માફક,
પાંસળીઓ સર્વ તોડી કયાંક ભાગું ને અચાનક આગ લાગે.

પાંપણો વચ્ચે વહેતા આ પ્રવાહી ઘોઘનાં તળ કેટલે છે?
શોધવા હું આંખનાં ઊંડાણ તાગું ને અચાનક આગ લાગે.

આ હદયના એક તીણા તારને સજજડ કરી ને ચુસ્ત બાંધી,
હું રુદનમાં કોઈ વીણા જેમ વાગું ને અચાનક આગ લાગે.

હું મને સિદ્ધાર્થ માફક એકલો છોડી અને ચાલ્યો ગયો છું,
હું મને મારી જ ભિક્ષા જેમ માગું ને અચાનક આગ લાગે.

– અનિલ ચાવડા