જેમ ડાળી પર ફૂલોનો મ્હેકતો પરિચય ઉગે,
કોઈ બાળકના નયનમાં એ રીતે વિસ્મય ઉગે.

હું સરોવરનો મગર છું કે મને તું છેતરે?
એમ કૈં થોડાં જ વૃક્ષોની ઉપર હૃદય ઉગે?

છે બધા માણસ સમયની ભૂમિમાં રોપેલ બી,
કાળ વીતે એમ ચ્હેરા પર બધાના વય ઉગે.

ધર્મ માટે આ જમીનો કેટલી ફળદ્રુપ છે,
ક્યાંક કંકુ પણ ખરે તો તર્ત દેવાલય ઉગે.

‘મિત્ર! તેં શ્રદ્ધાઓ જે વાવી’તી એનું શું થયું?’
પૂછવા પાછળ અમારો એ જ છે આશય; ઉગે.

– અનિલ ચાવડા