મુંઝાતું બાળપણ જોઇને મારો જીવ બાળુ છુ
એ કોનુ બાળ છે ને ક્યાંથી આવે, ના હુ જાણુ છુ

ના માથે હાથ કોઇનો ના છે જાજમ કે પાથરણું
નથી મા-બાપનું ત્યાં છત્ર, તેથી આંસુ સારૂ છુ

બધે ઇશ્વર દયાળુ થઇને વર્તે સાંભળ્યું એવું,
દિવસભરનાં ભૂખ્યાનાં પેટને રાતે જમાડું છું

કરેલા કર્મ ભોગવવા પડે છે જિંદગી આખી,
આ ભોળા બાલુડાનો જ્ન્મ તારી ભૂલ માનુ છુ

કદી તારી દયા કેરી નજર આ બાળ પર તું રાખ
હુ પાલનહારના હાથે જ રમતો જોવા ચાહુ છુ

એ નીરાઘારને આશા છે કે સાથે છે ઈશ્વર તું
મળે તેને સહારો તુજ અમીનો એ હું યાચુ છુ

આ બાળકને નાં ચિંતા આજની કે કાલની પરવાં
હું એ આંખોમાં સપનું એક રોપી સૂખ માગું છું

~ રેખા પટેલ ‘વિનોદિની’