સરિતા ભળી
સાગર, ઐકય કે
ત્યાગ રુપજ.

મયાઁદા તારી
ઉંબર વળોટ ત્યા
જગ વિશાળ.

શિષ્ટાચાર ને
કતઁવ્ય, પીસાતી જી
હાસ્ય પહેયુઁ.

દ્રીધા પાળી જ
કાયમ અનિચ્ચીત
જીવંત મન.

સંતા કુકડી
રમત રમતી જી
જીતતી નીત્ય .

ઝંખના સ્પશઁ
પરાકાષ્ઠા, અંતિમ,
અતૃપ્ત આત્મા.

(અહિંસા)હત્યા અહિંસા
ઘમઁ ના નામ પર
ખુદા રાજી કે

માનવતા જ
હણાય હરવાર
ધમઁ નામેજ.

જડ માન્યતા
અનુસરણ છોડી
કંડારી કેડી.

પડધા પડે
અનહદ ગોષ્ઢી ના
સંગત તારી.

~ કિરણ પિયુષ શાહ ‘કાજલ’