કાશ મારે દીકરી હોત !

જાત ના આટલી બેફિકરી હોત,
પરાણે વ્હાલી લાગતી લાડકડી હોત.

મારી પીડા ને મારતી મારકણી હોત,
કાશ મારે ઢીંગલી હોત !

મોજ ને ફક્ત મોજ નકરી હોત,
જો મારે ય પરી હોત.

ઉનાળે બરફની પાટ,ચોમાસાની સુગંધ
શિયાળે હૂંફાળી સગડી હોત.

રાવણના હાથે સીતાની રાખડી હોત,
કાશ રાવણને ય દીકરી હોત !

ગોપીઓ ને કાન્હો ના છોડી ગયો હોત,
જો કાન્હાનેય દીકરી હોત !

જાત ના આટલી અહમે વકરી હોત,
સિંહ સમો હું માંડવે બકરી હોત.

જમાઈની પાદુકા પ્રેમે પકડી હોત,
કરુણમંગલા વિદાયની ઘડીઓ હોત.

હું ય સૌથી મોટો દાનેશ્વરી હોત,
કન્યાદાન ની તક મળી હોત !

જાન સાથે ‘જાન’ નીકળી હોત.
હું વાંઝિયો, પૂરીશ વહુમાં આ ખોટ.

‘પુત્ર થી વધૂ’ માં જ મળશે દીકરીની શોધ.

– મિતલ ખેતાણી, રાજકોટ