Anil Chavda

તું જ હો જો ગીત મારું તો ગઉં; હું નહીંતર આજીવન મૂગો રઉં.

એવાં બરડ છે જાણે સુખ ક્રેકજેક છે, સાલી! ઉદાસીઓ તો સૌ સિક્સપેક છે.

આંસુમાં ગાંઠ થઈ ગઈ, ઇચ્છાઓ રાંક થઈ થઈ.

ધ્રુસકે ધ્રુસકે વૃક્ષ આપણી જેમ રડે? હેં મા? ઊભા ઊભા ખાલી એને ચડે થડે? હેં મા?

તોડી શકો તો તોડો મૃત્યુના ધાડપાડું, માર્યું છે શ્વાસ ઉપર જડબેસલાક તાળું.

શોધ્યું સ્મિત રુદનની અંદર, ‘બળવું’માં ઝળહળવું શોધ્યું; કોને કહેવું કેવી કેવી ઘટનામાં બાકોરું પાડ્યું.

જેટલું જેનું ગજુ હો એટલા સૌ પોતપોતાને ભરી લો, જિંદગીના સાંકડા કૂવામાં ફેંકાયા છીએ સૌ ડોલ જેમ.

રાત-દિવસ તો યુગો-યુગોથી, રમ્યા કરે છે ફેરફુદરડી.

કાંઠેથી આગ ઝરતાં ચોપાસ બાણ ચાલે, ઉપરથી જળમાં સ્હેજે આગળ ન વ્હાણ ચાલે.

જાવ જઈને કોઈ રોકો, નીકળ્યા છે સેંકડો લોકો; ફોડવા પથ્થરના ફુગ્ગાઓ રબરની ટાંકણી લઈને.

થાય જો ભૂલ મિત્રોની તો માફ કર, જીભ કચડાય તો દાંત તોડાય નૈં.

મિત્ર! તેં શ્રદ્ધાઓ જે વાવી’તી એનું શું થયું?’ પૂછવા પાછળ અમારો એ જ છે આશય; ઉગે.

લાખ છો કોશિશ કરે એ ભાગવાની, પણ નદી પાણી ત્યજી ને કયાં જવાની?

આવ, મારા આંસુની ઓ તીવ્રતા તું આવ, તારી રાહમાં છું ક્યારનો, કેટલું વ્હેરી શકે છે તું મને આ શારડીમાં એ જ મારે જોવું છે.

તારી આંખોના જળમાં છું, તું જ કહે હું કઈ પળમાં છું?

ઊંઘ આવે ક્યાંથી બાળકનેય બિછાને હવે? વારતા એકેય આવડતી નથી બાને હવે.

જો બારણું તૂટે તો સરખું કરાય પાછું, વાતાવરણ એ ઘરનું ક્યાંથી લવાય પાછું?

આપ બોલ્યા તે બધા શબ્દો પવન વાટે અહીં આવ્યા હશે પણ, પત્રની માફક હવા વાંચી શકાતી હોત તો શું જોઈતું’તું ?

હું તો સાવ જ તળિયેથી તરબોળ થયો છું, તને કશું ન અનુભવાયું? તું ય ગજબ છે! ચારેબાજું ટહુકાઓની મહેક વેરતા માળા વચ્ચે તું ય ઊભો છે હું ય ઊભો છું.

તું તને ખુદનેય શોધી ના શકે એ રીતથી, હું તને મારી કવિતાઓમાં છુપાવી દઈશ.

આ તો એનું એ જ ને ! આમાં અમારી મુક્તિનું શું ? ઈંટમાંથી બ્હાર કાઢી ભીંતનો આકાર આપ્યો.

ડૂસકાઓનું પૂછી રહ્યા છો? એ પેઢી દર પેઢી આવ્યાં.