એરપોર્ટ તરફ જતાં જતાં હું કોલકત્તા ને જોઈ રહ્યો… કાંચી વિનાના કોલકત્તા ને…! તેણે કહ્યું પણ હતું, ‘કે તું કોલકત્તા આવીશ, અને હું જ નહી હોઉં તો…? તને કોલકત્તા કોણ ફેરવશે…?’ મારા કાનોમાં કાંચી નું હાસ્ય ગુંજતું રહ્યું. અને હા, કાંચી એ તો સફરની શરૂઆત કરતા પહેલા એમ પણ કહ્યું હતું… ‘તું આ સફર માટે…

આ છોકરી ખરેખર જે માનતી હતી, એ જ જીવતી હતી ! એના માટે પ્રેમ એ ક્ષણભરમાં પણ થઇ શકે એવી લાગણી હતી… એના માટે પ્રેમ એટલે એકબીજા ની સાથે ન હોવા છતાં જીવી શકાય એવી લાગણી હતી… એના માટે પ્રેમ એ, એકની જોડે બીજો મરે જ એવું જરૂરી ન હતું…. ! અને કદાચ એટલે જ…

એણે હાથ બતાવ્યો. તેની આખી આંગળી લોહીથી લાલ થઇ ચુકી હતી ! મેં એનો હાથ મારા હાથમાં લીધો, અને તેનું લોહી ચૂસી લેવા મારા મોઢા ની નજીક લાવ્યો… અને એણે એક ઝાટકા સાથે એનો હાથ છોડાવી લીધો, અને બોલી, “અભી હું તને મરતાં નહી જોઈ શકું !”, અને એટલું કહેતાં ની સાથે એણે તેની આંગળી…

“એ ચોપાટી પર ગયા છે… તેમણે જતા જતા મને ટીપ આપી હતી, અને કહ્યું હતું કે એક માણસ આવશે, લગભગ પાંચ વાગ્યે… એની નજરોમાં એક ઇન્તેજારી હશે જ… તું આરામ થી એને ઓળખી શકીશ ! એને કહેજે કે, ‘કાંચી ચોપાટી પર ગઈ છે’…!” એનું એટલું કહેવું અને હું ખુરશી હટાવી ઉભો થયો, અને સડસડાટ કેફેની…

“મી.બંસલ, બંને તેટલું જલ્દી કરજો. મારી પાસે વધારે સમય નથી…!” “સ્યોર માય બોય ! આજ થી જ મારી ટીમ ને કહી દઉં છું… બુક નું પ્રમોશન સ્ટાર્ટ કરી દે, અને જોડે એડવાન્સ બુકિંગ પણ લેવાનું શરુ કરી દે ! આ મહિના દોઢ મહિના સુધીમાં બુક નું લોન્ચિંગ ઇવેન્ટ પણ ગોઠવાઈ જશે !”

એ બોલી, અને ફરી એકવખત ‘આભાર’ નો ભાર લાદતી, ચાલી નીકળી ! એ મારી નજરો થી દુર થતી ગઈ. ફરી એકવખત એ દુર જઈ રહી હતી, પણ આ વખતે મારી પાસે એને રોકવા માટે કોઈ બહાનું ન’હોતું ! છેલ્લે એ જઈ રહી હતી, ત્યારે મને એક વાર્તા દુર જતી દેખાતી હતી… અને આજે મને તેની…

“મને તો હમણાં ભૂખ નથી. જો તને ભૂખ હોય તો રોકાઇ જઈએ, નહિતર રેહવા દે…!” “ભૂખ તો મને પણ નથી…” “હમ્મ… તો ચાલ આપણે વાત જ પૂરી કરીએ હવે…” “હા બોલ આગળ…, પછી શું થયું..?” આ ‘પછી શું થયું?’, એ શબ્દો જ જાણે મને અને કાંચી ને જોડી રહ્યા હતા… !

આજે કાંચી એ રીસેપશન પર કોઈ વાત પણ ન કરી, કે ન કાર ચલાવવા આગ્રહ કર્યો ! મેં ગાડી ચલાવી, અને હાઇવે પર દોડાવવા માંડી ! પણ આજે અમારી બંને વચ્ચે એક ભયંકર શાંતિ છવાયેલી હતી ! ડર લાગે તેવી શાંતિ ! અને એથી વિશેષ મને મારા કર્યા પર ક્ષોભ થઇ રહ્યો હતો. આવેશમાં આવી,…

આજે અમને એક રૂમમાં રહેવામાં પણ વાંધો ન હતો, કારણકે હવે એ વાત નવી નહોતી લાગતી ! રૂમ સરસરીતે સાફ કરેલ, અને વ્યવસ્થિત લાગતો હતો. થોડીવારે અમે ફ્રેશ થયા, અને સાથે જમ્યા. પણ આજે કાંચી ને પણ ઊંઘ નહોતી આવતી… એટલે અમે આડી અવળી વાતોએ વળગ્યા હતા. અને કાંચીએ જમવાની સાથે, ડ્રીંક ની પણ એક…

હવે શું એમાં મારી સહેજ પણ ભૂલ હતી !? શું હું એવું ચાહતી હતી કે એ કુમળો જીવ ગર્ભમાં જ મરે..? પણ આપણો આ કહેવતો ‘સમાજ’ એવો છે જ એવો, દરેક બાબત ને ગોળ ફેરવી સ્ત્રી પર લાવીને ઉભી કરી દે છે…! ગમે તે થાય, દોષી તો સ્ત્રી જ હોય છે નહી !?”, એની આંખમાં…

મન તો થઇ આવ્યું, કે એનું માથું મારી છાતીમાં દબાવી લઉં, અને એને રડવા માટે ખભો પણ આપું ! પણ હું એવું કંઇ પણ કરી શકવા માટે પોતાને હકદાર ગણતો ન હતો ! આખરે ક્યા હકથી હું એને એ ખભો આપતો? કાંચી મારી કોણ હતી? હું એનો શું હતો? એની જિંદગીના એટલા બધા પાત્રો, અને…

મેં જાણી જોઇને બીજી સિગારેટ ન કાઢી. કારણકે મને ખબર હતી કે એ મને એની સિગારેટ ફૂંકવા આપશે જ… ! અને એ બહાને હું ઇનડાયરેકલી, એને ચુમીશ ! આઈ મીન પેસીવ કિસિંગ ! અને એવું થયું પણ… ! અને બસ એનો એટલો જ સ્પર્શ માત્ર મને રોમાંચિત કરવા માટે પુરતું હતું !

હું ચુપ થઇ ગયો. એણે ‘ઘણું બધું’ પર વિશેષ ભાર મુક્યો હતો ! જે મને વિચારવા પર મજબુર કરી રહ્યો હતો. ‘કાંચી’, ‘બાબા’, ‘ઇશાન’, આ બધા મારા મનમાં એકબીજા સાથે ટકરાવવા માંડ્યા ! થોડીવારે મારા વિચારો કાંચી ના દૈહિક લાલિત્ય તરફ પણ આકર્ષાયા ! માનું છું, એ મારા માટે શોભાસ્પદ નહોતું જ… ! કોઈ પારકી…

“ઇશાન… ! ઇશાન શર્મા ! હું જયારે હાઇસ્કુલમાં પ્રવેશી ત્યારે, મારી અને એની પહેલી મુલાકાત થઇ હતી ! પટનામાં ! એ મારાથી બે વર્ષ મોટો હતો. હું આઠમાં ધોરણમાં હતી, અને એ દસમામાં ! હું એ સ્કુલમાં નવી હતી. અને એ સ્કુલમાં પ્રાયમરી પતાવીને હાઇસ્કુલમાં નવા પ્રવેશેલા વિદ્યાર્થીઓ માટે, એમના સિનિયર્સ દ્વારા એક નાનકડી ‘વેલકમ…

“આમ શું જોવો છો લેખક સાહેબ? ક્યારે કોઈ છોકરી સાથે સિગારેટ નથી પીધી કે શું…?”, કહી એ હસી પડી. મેં એને સિગાર પાછી આપી, અને કારમાં જઈ બેઠો. થોડીવારે એણે સિગારેટ પગ નીચે દબાવી બુઝાવી,અને કારમાં ગોઠવાઈ.