Laxmi Dobariya

શાખ નજરમાં આવે સૌ ને, મૂળ રહે અણદીઠાં, ભીતરના વૈભવથી અંતે ફળ આવે મધમીઠાં,

સપના સૂકા વાવું… મોટા થઇ ગુમાવ્યું શું એ હું જ મને સમજાવું…

બંધ સરોવર થાવા કરતાં, વહેતું મનને રાખ્યું, મારગ હોય નહિં તો કેડી, ઉપર ચાલી નાંખ્યું,

પાન ખરે તો કૂંણી કૂંપળ, સધિયારો થઈ ફૂટે ટહૂકી ટહૂકી માળાઓ પણ, ડાળ તણું ઋણ ચૂકવે

વિયોગી પળ યાદ અપાવે હું છું એના લીધે, કેમ અને ક્યાં છું ના પ્રશ્નો મારગ મારો ચીંધે,

માળાના ધબકાર સુણી શણગારો સોળ સજાવે. એક ઝાડ દિલાસો વાવે.

સમજણ ત્યાં શું કરે? સાંજ, સવારે કે બપ્પોરે, ટોળેટોળાં સ્મરણોનાં જ્યાં ફરે.

સઘળું થાળે પડશે. . . . પ્યાસ જીવાડી રાખ તો અંતે, રણમાં વીરડા જડશે. .

તળ ને થડથી નિસબત રાખી જાત જરા વિસ્તારી અંદર-બહારે કરવી લ્હાણી..

કંટકછાંયી વાડ કે ઊંચી દીવાલોનું સ્થાન જાણીને માન અદકું મેં જાળવ્યું..

દ્વારપાળ થઇ નજર તો બેસે દ્વારને ખુલ્લા રાખી મૂરત રાખી એમ હ્રદયમાં થાય કદી ના ઝાંખી,

સમય, તું આમ અગર વળ ખાશે. રોજ નવી રંગોળી દ્વારે વાટ નીરખતી થાશે…

વાતમાંથી વાત જડી આજે અલબેલી કહું છું તને પહેલવેલ્લી રે બેની..

લાગણીઓની સોળ કળાઓ હોંશે હોંશે પોંખું, રંગછટ્ટાઓ એની સઘળી જપમાળા લઇ ગોખું.

વાટ જોવાની વાતને વધાવી આ હૈયું તો પડી ગયું હૈયાના રાગે.

સપનું નહિ મેં એક હકીકત ખુલ્લી આંખે જોઈ, હળવે, હળવે મારા “હું ” ને રોજ મઠારે કોઈ,

હરિ, તેં રાખી મારી લાજ. તારા હોવાના સંકેતે ઉકલ્યા કામ ને કાજ.

સાચુકલા સ્નેહી-જનને તો, શ્વાસ સરીખા રાખ્યા હાથવગા સુખ સાથે દુઃખના, ભાગ્ય-તણાં ફળ ચાખ્યા