મોટા ઘરોમાં તહેવારે એકલતાં ઝાઝી ઝૂંપડીએ સહુ એકમેકને સાથે જોઈએ.

જોતજોતામાં ઇન્દ્રનો દરબાર ભરાઈ ગયો. કામદેવના બાણ ચારે દિશાને વીંધી ગયા,

કોઇ મીઠી ક્ષણોમાં રોપાએલું સ્નેહનું બીજ ફરી અંકુરણ બની ફૂટી નીકળ્યું.

અહીં સમયનાં અબરખ તણાં પડ નીકળે, ભરેલા સરોવર તળે પથ્થર જડ નીકળે.

જે છુ એજ રહેવા માગું છું. કરે મારા અસ્તિત્વનો સ્વીકાર