Poet’s Corner

તેજમાં પણ જે નથી ને જે તમસની બ્હાર છે, કેમ સમજાવું તને કે એ સમજની બ્હાર છે…

અટલ સ્મરણ, અધીર મન અને નયન બધું ય છે જ તો પછી અહીં જ આવશે; સતત રટણ, નદીનો તટ, મધુર પવન બધું ય છે જ તો પછી અહીં જ આવશે.

આટલાં વર્ષો પછી એણે જબાન ખોલી; તો બતાવ્યું મેં તરત મારું મકાન ખોલી.

સંપ માટીએ કર્યો તો ઈંટ થઈ; ઈંટનું ટોળું મળ્યું તો ભીંત થઈ.

કાયમી પીડા મને તેં સાંખવાનું કામ સોપ્યું; આગ કાગળના પડીકે બાંધવાનું કામ સોંપ્યું?

શ્વાસ નામની સિમેન્ટ લઇને જીવન ચણવા બેઠા; અમે રાતનું સૂપડું લઇ અંધાર ઊપણવા બેઠા

મારા રક્ષણ માટે બાંધી મારા કાંડે રાખડી; હે પ્રભુ! ભીની થવા દેતો ન એની આંખડી.

સાવ હલકા લાગશે જગના બધાય પહાડ દોસ્ત; પણ પ્રથમ ખાલીપણાનું તું વજન ઉપાડ દોસ્ત.

ટળવળવાનું સોંપે તું, ભડભડ બળવાનું સોંપે; અંધારાના દેહ બનાવી ઝહળહળવાનું સોંપે!

લે! મને તો એમ કે આખ્ખા નગરની વાત છે; પણ હકીકતમાં તો બસ મારા જ ઘરની વાત છે.

છેક પેલે પારથી આવેલું તેડું હોય; ગામમાં મારી વ્યથાઓનું ફુલેકું હોય!

મસ્ત બનીને આજ ફકીરા, ચાલો રમીએ મીરાં મીરાં; અંગ અધીરાં શ્વાસ અધીરા, ચાલો રમીએ મીરાં મીરાં.

દીકરા સાથે રહેવા મા હૃદયમાં હર્ષ રાખે છે; દીકરો બીમાર મા માટે અલગથી નર્સ રાખે છે.

દરિયા-બરિયા, નદિયું-બદિયું, તળાવ-બળાવ શું હેં? આંખોના જળમાં રહેવું ત્યાં પડાવ-બડાવ શું હેં?

આપણા જૂનાપુરાણા ઘાવને પંપાળવાનું આપણે શીખ્યા છીએ; શ્વાસની કાણી ખખડધજ નાવને હંકારવાનું આપણે શીખ્યા છીએ.