Poet’s Corner

જીવનની આ છાબડીમાંથી હાર કાઢી લીધો; મને મારામાંથી તેં ઈશ્વર, બહાર કાઢી લીધો.

લાખ પ્રશ્ન ઝળઝળિયામાં છે; ‘લખાણ શું કાગળિયામાં છે?’

શબ્દ નહિ, સંકેત નહિ જે પૂછવું તે પૂછવું કઈ રીતથી? આંસુ જે ક્યારેય પણ આવ્યું જ નહિ તે લૂછવું કઈ રીતથી?

સૌપ્રથમ મારા ખભે આખા જગતનો ભાર મૂકે છે; ને પછી એ મારી સામે દોડવા પડકાર મૂકે છે.

હતા બેચાર એમાંથી ઘણા થતા ગયા; વહેંચાતા રહ્યા તો સો ગણા થતા ગયા.

આ વિચારો ક્યાં મને લઈ જઈ રહ્યા છે પાલખીમાં એ જ મારે જોવું છે; કોણ છે મારા નયનમાં, શ્વાસમાં ને ચામડીમાં એ જ મારે જોવું છે.

પગમાં અનંત ઊંડા કંઈ વાઢિયા પડ્યા છે; પાછળ સમયના ભૂખ્યા સૌ ડાઘિયા પડ્યા છે.

એક બાજુ ચીસ છે ને એક બાજુ વાંસળી છે; એ જ મારો વાંક કે મેં બેઉ ચીજો સાંભળી છે.

કોઈ ચિઠ્ઠી કામ નહિ આવે, ચબરખી કામ નહિ આવે; જિંદગીના પાઠમાં પેન્સિલ બટકણી કામ નહિ આવે.

બંધ આંખની નીચે સઘળાં હળવેથી સંચરવા લાગ્યાં; કોઈનાં સપનાં પાંપણ પાછળ ધક્કામુક્કી કરવા લાગ્યાં.

ક્યારે હસવું ક્યારે રડવું એ બધુંયે ફિક્સ છે, જિંદગી તો કોઈ ભેજાએ લખી કોમિક્સ છે.

ઈંટ ઉપર ગોઠવેલી ઈંટમાં જીવી રહ્યા છીએ; એટલે કે આપણે સૌ ભીંતમાં જીવી રહ્યા છીએ.

આથમી ચૂક્યો છું હું એવું નથી, ઊગ્યો છું એવું પણ નથી; ટુકડે ટુકડે જીવું છું, પણ તૂટી ચૂક્યો છું એવું પણ નથી.

વાણલાં વાઈ રહ્યાં છે તે છતાં હું એમનો એમ જ ઊભો છું; પંખીઓ ગાઈ રહ્યાં છે તે છતાં હું એમનો એમ જ ઊભો છું.

શ્વેત ચાદર ને ફૂલોના હારનો ઉપહાર આપ્યો, મૃત્યુ વેળાએ તમે જબરો વળી શણગાર આપ્યો!

ન રક્તનું હલન-ચલન ન શ્વાસની અવર-જવર; ન એમનાં સગડ કશાં ન એમનાં ખબર-બબર.