Mittal Khetani

હું, તું, આપણે એટલું ઘણું જીવને, જન્મોજન્મ તું એક જ બસ છો.

કરુણા ઘોડે કરાવ્યો અસવાર. ગુરુ તણૉ મહિમા અપરંપાર.

તારી  સાથે  વૃદ્ધ  થવું  ગમશે પુણ્યસંચયે સમૃદ્ધ થવું ગમશે

રહીરહીને  એવું સમજાય  છે હોય એવું ક્યાં કદી દેખાય છે

તારી સાથે મને પ્રેમ  છે  તો  છે પ્લેટોનિક કે જેમ તેમ છે તો છે

ધર્મ, જાતિમાં ડિસ્ક્રીમીનેટ થવું ગમે  છે ભારતની પ્રજાને  ડોમીનેટ થવું ગમે  છે

હવે એવી ક્યાં મહોબ્બત થાય છે હવે એવી ક્યાં અદાવત  થાય  છે

કળિયુગમાં પાડા પણ દુઝવા લાગશે પથ્થર થશો તો લોકો પૂજવા માંડશે

હું જ્યારે મને વઢું ત્યારે તું આવજે હું જ્યારે મને કઠું ત્યારે તું આવજે

માણસમાં નક્કી નથી કે માણસ મળશે એથી તો સારી ભેંસ કે પાડો તો જણશે

આંખોથી કોણ  હવે પ્યાર  કરે  છે ગરદનથી નીચે જ સૌ ધ્યાન કરે છે

એક બાજુ તને  ગુડબાય  કરું  છું બીજાને ચાહે તો અદેખાઈ કરું છું

ઉઠ અક્કલમઠ્ઠા ઉભો થા ભીંજા એકલો તારી જાત પર ના ખીજા

લ્યાવે ટાઢક જગમાં એવાં વરસાદે  તારી ભસ્માસુરી વાતો  મને  આખો  સળગાવે

આ ભવસાગર નાં ફેરાં  તારી  નાંખજે શેષનાગે ખાટલો મારોય ઢાળી રાખજે

ભાગો પીડાઓ, ફગી જાઓ ફરીયાદ. આવી પુગ્યો  અમારો  દોસ્ત વરસાદ.

વરસાદમાં  પ્રેમ ની બદલે ભજિયાં  યાદ આવે છે એકમેકે ઓગળવાની બદલે કજિયાં યાદ આવે છે

સપનાં ફૂટ્યાં હૈયે તે હવે  ઉગવાંનાં જ નર નારી સ્વરૂપો  સૌ  માણશે ઉન્માદ

પ્રેમનું બ્રહાસ્ત્ર પ્રપંચ,પિશાચ સામે પવિત્ર, શાંત આવેશ જોઈએ છે.

ડાબી જમણી આંખે ભેદ શોધી શકો પણ, સંતતિ માટે માવતરનાં વ્હાલ એ જ છે.

શું સદીઓ ની કળું વળશે? ભારત ફરી વિશ્વ ગુરુ બનશે?