Kiran P. Shah

ચહેરા ઓ ને મહોરા વચ્ચે છુપાતો એક ચહેરો. સમય ની પ્રતીક્ષા એ પથ્થર બનતો એક ચહેરો.

કયાંક વસંત નો વૈભવ તો કયાંક વષોઁ ની હેલી કે પાનખર નો આભાસ… જીંદગી… મારી..જીંદગી..

તંદ્રા તુટીને.. ના.. ના.. કહી અને હું ગૃહિણી મેં હડતાલની પુર્ણતા જાહેર કરી.

કયારેક તો લાગે આ તસ્વીર બોલશે… માં ટહુકો કરશે… પિતા નુ ઉચાટ ભયુઁ વ્હાલ દેખાશે..

જયારે મુશ્કેલી આવે ત્યારે ઉગરવા મથું છું, શ્ર્વાસોને તારા શ્ર્વાસો સાથે ભેળવવા ચાહું છું.

સુનકર અનસુના કરના . ખતા હમારી બતાતે તો અચ્છા રહેતા,

સમજાય પરિવતઁન નિયમ સંસાર નો. આજ ની બગાવત માં હોય ભાવી ની આઝાદી?

ગઝલ તો મારા રક્તમાં લખાણી, તારા નામે કરવાની મમત ભારે પડી.

કપાય તમારી પાંખો તો પણ સાવધ નથી થવાતું. ખુદ ની સંભાળ માં અધીર થવાતું.

અરે! પોતાની સવાર ની ચા કે પેપર વાંચવા નુ તો ભુલાઇ જ જતુ.. અને તે ભાગતી સાંજ ની યાદી મન માં બનાવતી.??

ધરતીકંપ, સુનામી, પુર, કુદરતી આફત સામે જેટલો લાચારી અનુભવતો માનવી

પ્રેમ જ બને છે વૈરી ને કાતિલ પ્રેમ નો, ઈતિહાસ રચે ને રચાવે પ્રેમ જ એ ગાથા ગવાણી હોય છે.

વચન પુર્ણ કરો કે ના કરો, વચનબધ્ધ રહીશ સદા.. સાત પગલા ના સાથ ની સાથે જીવ્યા કરીશ ત્યાં સુધી.

આજ ઉનકે સાંસો કા ઇત્ર યહા ધુલા હૈ. આજ મૌસમ ને પૈગામ ભેજા હૈ.

શરણ તારું માન્યું કાજલે,નાવને મઝધાર મુકી આવી છું, પતવાર ને દોર તારા હાથમાં સોપવા આવી છું.

આંખ ખોલી ને જોઉ તો જગત નવુ દિશે.. ઉભી દપણઁ સામે પ્રતિબિંબ અજાણ્યુ લાગે…