Poet’s Corner

છેવટે આ રીતથી ખુદને જ સમજાવી દઈશ, હું મને તારી પ્રતીક્ષામાં જ વિતાવી દઈશ.

દ્વાર પર સાંકળ લાગવી દઉં, નયનમાં જળ લગાવી દઉં; આવ આ તારા સમય પર બે’ક મારી પળ લગાવી દઉં.

સ્મરણમાં કોઈની ભીનાશ મારા શ્વાસ સુધી ગઈ, પછી એ સ્હેજ જો આગળ વધી તો આગ સુધી ગઈ.

સ્હેજ અમસ્તું જળમાં જીવ્યા સ્હેજ અમે વાદળમાં જીવ્યા; આ બંનેમાં ફાવ્યું નહિ તો છેવટ જઈ ઝાકળમાં જીવ્યા.

છું ઉપરથી સાવ સીમિત ને અફાટ અંદર રહું છું હું તારા વિચારોના કબાટ અંદર.

પડતી નથી કદીયે જાણે સવાર ઘરમાં, અંધાર ફિટ કરે છે કોઈ સુથાર ઘરમાં.

પાંદડીના ઘર મહીં જીવી રહ્યો છું, પુષ્પ છું ધીમે ધીમે ખીલી રહ્યો છું.

સામે ઊભા ખંભા જેવા; ઈશ્વર છે પણ શંકા જેવા.

ઊંઘમાંથી હું જરા જાગું ન જાગું ને અચાનક આગ લાગે; ને અરીસો જોઉં તો હું ‘હું’ ન લાગું ને અચાનક આગ લાગે.

ચોતરફ અજવાળું ઊઠી ગયું છે, કોઈ ઘરમાં કંઈક મૂકી ગયું છે.

હળવે હળવે મંદિરિયામાં હરજી આવે? ના આવે; તૂટી ગયેલા શ્વાસ સાંધવા દરજી આવે? ના આવે.

સુખ અને દુઃખ નામના બબ્બે નિરંતર ધાંધિયા વચ્ચે; તેં મને ભીડી દીધો છે સૂડીનાં બે પાંખિયાં વચ્ચે.

અધીરો છે તને ઈશ્વર બધુંયે આપવા માટે, તું ચમચી લઈને ઊભો છે દરિયા માગવા માટે?

થોડા લોકો મને નમે છે, થોડાઓને હું ય નમું છું; નહિ નમતાને અણગતો છું, નમું એમને ખૂબ ગમું છું.