Geet

આકૂળ-વ્યાકૂળ ઈચ્છાઓને, વૈરાગી ક્ષણ ઠારે, ભાવ તણી ભરતી તો અંતે, ડૂબનારાને તારે,

પાછું વળીને જરા જોવાની ટેવથી તો આગળ જવાનું થયું સહેલું. હું તો મારામાં આમતેમ ટહેલું.

આકાશી અસબાબ ગમે નહિ એ કારણ નહિ આપું, પાંખ નહીં પગ સાથે સાચું સગપણ રાખી વ્યાપું,

સંજોગો તો ટાણે-ક-ટાણે દ્વારે દસ્તક દેતા, દઈ અડાબીડ અંધારું ને પડછાયા લઈ લેતા,

વાણીના જરકસિયા વાઘા પ્હેરીને મન ફરતું, ઘાસ અડાબીડ જાણે કે અહિ તાડ થવાને મથતું.

દાવ રોજેરોજનો ખોટો-ખરો સૌ ને પડે છે આપવો..

સારી-નરસી ઘટના ટાણે તાજના સાક્ષી થાવું, પીડાનો સંદેશ ગ્રહીને ગીત મજાનું ગાવું,

તાણાવાણા તોડી-જોડી હું નું વસ્તર વણું. પરપોટા જેમ વિસ્તરતું રહે સતરંગી હું પણું..

તડકા લૈ લે તારો દાવ ખારા જળને મીઠું કરવા, તું યે તને અજમાવ…

દિશાઓ ખોલીને સરનામું શોધવા ઉપાય સૂઝે નરવો એવો બદલાવ થોડો કરવો.

એકાંત રહ્યું ના બંજર જ્યાં મેં બીજ શબદનું બોયું આષાઢી મિજાજથી લાગ્યું ક્યાંય કશું ક્યાં ખોયું ?

ચૈતરમાં આષાઢી વાદળ એમ જ તો ઘેરાય નહિ એવું એમ જ તો કંઇ થાય નહિ.

કોડ તો ઊગી જાશે હૈયે નવલાં રુપ ધરીને, એનો મહિમા સ્હેજે થાશે એને સ્થિર કરીને,

મળવાના બહાના કંઈ ઓછા નથી ને તોય અળગા રહેવાનું શીખી લીધું

કૈંક થવાની હોડમાં તું તો હોવું તારું ભૂલે, વાત તણાં વૈભવથી તારું ક્યાંય હ્રદય ના ખૂલે,

ખાલીપાનો ભાર ખમી લે, એવી ક્ષણ અવતારું. . ! મૂળનું બંધન સ્વીકારીને, જાત સહજ વિસ્તારું. . !

ક્ષણ તો ક્ષણમાં સરકી જાય. . . ક્ષણની આવન-જાવન જોઈ, પાંપણ ફરકી જાય. .

મૌન સવાયું રાખીને આ તેજ-શબદનું સાધ્યું, હાથમાં કેવળ આજને રાખી કાલનું ભાથુ બાંધ્યું,

સાંજ-સવારી વેળના રંગો, એક સરીખા ભાળી, સમતાના બી વાવીને મેં, ઓટ સમયની ખાળી,

ઝીણાં ઝીણાં અરમાનોને, રોજ અરીસે રોપે, દર્દ મળે તો પોતીકું જાણીને પ્રેમથી પોંખે,

ગમતાં ગીતો ગાઈ અને એકાંત જરા શણગાર્યું જાત મૂકી કાગળ ઉપર, મુઠ્ઠીનું મૂલ્ય વધાર્યું

સાંજ-સવારી વેળા ખીલવું ખરવું શીખવી દે છે, આપે છે ઉદાર થઈ બસ. . ઝાડ કશું ક્યાં લે છે ?

ભીતરનો અસબાબ વધારી, સહેજ કમર કસવાની લાગણીઓને ઢીલ દઈ ને, હાથવગી કરવાની