Anil Chavda

ક્યારે હસવું ક્યારે રડવું એ બધુંયે ફિક્સ છે, જિંદગી તો કોઈ ભેજાએ લખી કોમિક્સ છે.

બેસવાનું દે વચન તો પાળ, બેસ! થઈ શકે તો તું જવાનું ટાળ, બેસ!

પ્હેલાં તો હું પોતે પણ એક મ્હેલ હતો ને મારો વૈભવ હતો કોઈ કુબેર સરીખો, કંઈક થયું ઓછું ભીતર ને થતો ગયો હું ધીરે ધીરે ખખડેલાં ખંડેર સરીખો.

તેજમાં પણ જે નથી ને જે તમસની બ્હાર છે, કેમ સમજાવું તને કે એ સમજની બ્હાર છે.

પ્હોંચાડ અમને એવા કોઈ ઢાળની લગોલગ, ગબડાય જ્યાંથી ગમતી ઘટમાળની લગોલગ.

પાંપણ ધરાય નહીં ત્યાં સુધી દોમ દોમ એવો વરસાદ અમે પીધો, મનગમતો મનમાં કોઈ આવ્યો વિચાર એને ખેતરની જેમ ખેડી લીધો

દરિયા-બરિયા, નદિયું-બદિયું, તળાવ-બળાવ શું હેં ? આંખોના જળમાં રહેવું ત્યાં પડાવ-બડાવ શું હેં ?

તાજા જન્મેલા બાળકના રુદનનો સ્વર પ્રસરે તેમ નવજાત સૂર્યકિરણો ચોમેર પ્રસરી વળ્યાં

આટઆટલાં વરસો જેણે રાખ્યું ઘર હુંફાળું, મહેંદી મૂકી ચાલ્યું આજે ઘરનું એ અજવાળું

જ્યારથી એ જણ કશાની શોધમાં છે, ત્યારથી આખું જગત વિરોધમાં છે.

અધીરો છે તને ઈશ્વર બધુંયે આપવા માટે, તું ચમચી લઈને ઊભો છે દરિયા માગવા માટે ?