પાઠ પણ કેવા ભણી ગ્યાં આપણે.
ભૂલવા જેવું ભૂલી ગ્યાં આપણે.
આયના જેવાં બની ગ્યાં આપણે.
આ રમત કેવી રમી ગ્યાં આપણે!
મ્હેરબાની થઈ સમયની એવી કે,
વારતા જેવું જીવી ગ્યાં આપણે.
રંજ કે ફરિયાદની ક્યાં છે જગા?
એટલું વધઘટ થઈ ગ્યાં આપણે.
એ ઠરી ને ઠામ થઈ ગ્યું આખરે,
દર્દને જાણે સદી ગ્યાં આપણે.
જીવ શાને બાળવો? એવું પૂછી,
જ્યાં છીએ ત્યાં ઝળહળી ગ્યાં આપણે.
જિંદગી એમ જ કસોટી ના કરે,
એની નજરે પણ ચડી ગ્યાં આપણે.
– લક્ષ્મી ડોબરિયા
Leave a Reply